Nasz patron w wierszach uczniów
Zniszczenie
Zniszczenie to spalinami zanieczyszczenie
i straszne przygnębienie.
Nie tylko dla Ziemi,
ale i dla Boga,
który rajem – Ziemię obdarował.
To było szczęście – ale nie wieczne,
bo komu do kosza dojść się nie chciało,
na trawę wyrzucał papierki śmiało,
a przez to było ich niemało…
Bo komu na dobru Ziemi nie zależało,
bez skrupułów niszczył to, co się dało:
rośliny, zwierzęta – wszystko ucierpiało.
My obiecaliśmy, że Ziemią nic się nie stanie,
a Pan Bóg teraz traci do nas zaufanie
przez to zaśmiecanie.
Niestety możemy ten nasz raj stracić,
bo nie jesteśmy w stanie za to zapłacić
dobrymi czynami.
Jedyne, co zrobić możemy teraz,
to z trawy śmieci pozbierać i wrzucić do kontenera.
Teraz wszyscy bierzemy się do pracy,
bo Ziemia to samo co „dom” znaczy!
Oliwia Konopa
klasa V, 11 lat
opiekun Agnieszka Kamieniarz
***
Ptaszek śpiewa, strumyk płynie,
wiatr na drzewach gra.
To, co dobre szybko zginie,
i się skończy bajka ta,
Nagle z fabryk kępy dymu
ptaki uciekły, skryły się.
Nie usłyszysz strumienia rymu,
to przez człowieka zmiany te.
To w swej pysze, chciwości i dumie,
że jest tak źle – on nic nie rozumie,
myśli, że przyszłość mu podziękuje,
nic nie usłyszy – on dzieci truje.
Czarna woda, czarne drzewa
nic nie szumi, nic nie śpiewa.
Oddech boli. Kwiaty? Śmieci!
Jaki świat dostaną dzieci?
Małgorzata Markowska
klasa VI, lat 12
opiekun Magdalena Miklińska
***
Ziemio! Jesteś tak piękna,
choć czasem tajemnicza,
potrafisz być spokojna,
i siać strach wielka wodą.
Tulisz nas promieniami,
mówisz „Dobranoc” z gwiazdami.
Dzień zaczynasz z nami,
bo jesteśmy twymi mieszkańcami.
Dziękujemy ci,
za te lilie pachnące,
za piękną złotą jesień,
która figle płata na łące.
Dziękujemy za radość i śmiech
i taniec liści na wietrze.
Dziękujemy za wszystko i niech
wiosną zawsze pachnie powietrze.
Natalia Pączek
klasa VI, lat 12
opiekun Magdalena Miklińska
To takie proste
Nasza Ziemia to piękna rzecz,
więc zanieczyszczeniom powiemy: „Precz!”
Słońce, kwiaty, woda
wszystko to otaczająca nas przyroda.
Tylko tu tak piękne powstało życie
i ono wciąż jest w pełnym rozkwicie.
Jednak zarazki, które najgłębszych korzeni sięgają,
to piękne ziemskie kwiecie osłabiają.
I jak płatek po płatku opada powoli,
zacznie słabnąć nasz świat mimo woli.
Cóż poradzić na to możemy?
Jednak zdołamy coś, jeśli zechcemy.
Światem włada nowoczesna technika,
cały zachwyt, piękno powoli w nas zanika.
Tylko niektórzy ludzie jeszcze to dostrzegają,
inni się nawet nie kwapią, choć pod nosem wszystko mają.
Więc przeczytaj to zdanie powoli:
WRZUĆ PAPIEREK DO KOSZA,
URATUJESZ ZIEMIĘ – TO NIE BOLI.
Karolina Pęzioł
klasa VI, lat 12
opiekun Agnieszka Kamieniarz
Czy widzisz?
Taki robaczek
zwykły,
niewielki…
A bez niego takie wielkie powstałyby w świecie usterki.
STOP. Przystań na chwilę,
popatrz, wokół piękna tyle!
Obojętnie przechodzisz obok drzewa zwykłego,
codziennie monotonnie mijanego.
A czy dostrzegłeś zmiany, jakie to drzewo przechodzi?
Wiosną stoi w kwiatów powodzi.
Latem jak z bajki zielenią przystrojone,
jesienią jakby trochę bardziej ubarwione.
Zima przykrywa je lekkim puszkiem złożonym tylko z wody.
Czy zauważyłeś choć drobną zmianę pogody?
Miłości tyle natura w to piękno włożyła,
lecz w dzisiejszym świecie jakby ledwie żyła.
Ludzie zbyt często zapominają,
Jakiego piękna codziennie doświadczają.
Karolina Pęzioł
klasa VI, lat 12
opiekun Agnieszka Kamieniarz
Moje miejsce na Ziemi
Jest takie miejsce
dla mnie wyjątkowe,
gdzie skryć się mogę
i pobyć ze sobą.
To drewniana altana
przez tatę wyczarowana.
Stoi w ogrodzie dla wygody
i tych starszych, i młodych.
Ja tam marzę o ciekawych podróżach
tam się bawię i psocę, choć jestem duża.
Tam czasem chodzę ze smętną miną,
tam się cieszę z moją rodziną.
Przejrzyste niebo i jasne słońce,
kolorowa tęcza i kwiaty pachnące…
wszystko to znajdę obok altany,
to jest zakątek mój ukochany.
Natalia Myszka
klasa V, lat 11
opiekun Agnieszka Kamieniarz
Wiersze napisane przez uczniów klas IV -VI z okazji Majówki Papieskiej.
Mówiłeś o tym co ważne,
Ale nie wszyscy słuchali.
Jak kochać i wybaczać -
Myśmy zapominali.
I przemierzałeś świat cały
By chwalić imię Boga.
I szedłeś niestrudzony
Choć ciężka była to droga.
Twe słowa były wielkie
W Twych oczach zawsze spokój,
To Ty walczyłeś codziennie
Aby na święcie panował pokój.
Kochałeś szczerą miłością
Taką w najczystszej postaci,
Lecz człowiek często coś ceni
Dopiero kiedy to straci.
Musiałeś zamknąć oczy
Abyśmy my to dostrzegli,
Musiałeś zamknąć swe usta,
Abyśmy słuchać zaczęli.
Klasa IV b
Ojcze święty, który jesteś w niebie-
Módl się za nami,
A my będziemy modlić się do ciebie.
Abyś był święty
Teraz i na wieki.
My, Polskie dzieci
Jesteśmy z Tobą ,
Kochamy Ciebie.
Poproś Maryję,
Tą, która jest w niebie,
Którą tak kochasz
By nas strzegła - jak Ciebie.
A my wychwalać będziemy ją co dzień,
Zawierzamy ją siebie
I krzyczymy:
„cały Twój!"
I jak Ty powiemy:
„Kocham Ciebie"
Klasa IV a
Byłeś wśród nas, Ojcze mój drogi,
Głęboki wiarą, a grzechom wrogi.
Zesłał nam Ciebie sam Stwórca - Bóg, byś nas prowadził najlepszą z dróg.
Tyś był nam ojcem, wujkiem i bratem,
Czuwałeś wiernie nad całym światem.
Głosiłeś pokój, miłość i chwałę,
Za to Cię wielbią narody całe.
Dziś składamy Bogu podziękowania,
Że żyliśmy w czasach Twego panowania.
Klasa IV a
Człowiek skromny i pokorny,
Pełen śmiechu i cierpienia,
Więc pokorny i niesforny,
Wielkiej wiary, co nie zmienia
Hartu ducha i sumienia.
Kochał biednych i bogatych,
Ufał ludziom, w dobro wierzył,
Walczył słowem, sercem, gestem
Pewnym krokiem świat przemierzył,
Szukał ciebie,
Chciał usłyszeć:
Wierzę. Jestem.
Klasa V a
Jan Paweł był wielkim człowiekiem.
Lubił podróżować i poznawać świat.
Niestety jest teraz u boku świętych. Kiedyś i my staniemy przed Bogiem
I będzie tam papież - Jan Paweł II
Będzie czuwał nad naszą prawdą i byśmy wiernie stali przy boku Boga.
Klasa V b
Człowiek codzienny w życiu młodym
Papież wielki w czasach najnowszych.
W okresie dzieciństwa stracił rodzinę,
Przeszedł przez cierpienie, ból, smutek, zwątpienie.
W Kościele znalazł światło, sens życia i nadzieję.
Spotykał ludzi słabych,
Pomagał w problemach.
Zawsze wspierał, kochał i pomagał.
Dla ludzi wszystkich miał serce otwarte,
Duszę gotową na wspieranie innych.
Błogosławiony papież przez ból przechodził. Nigdy nie wątpił ,
Gdy cierpiał nie poddał się chorobie, zawsze gotowy do niesienia
Światła Chrystusa.
Idąc powtarzał:
„Życie ziemskie trzeba przeżyć do końca,
Gdyż jest piękne , mimo swoich ograniczeń".
Karolina Grot, Edyta Lipiec, Karolina Myszka - Klasa VI a
W Wadowicach żył człowiek wspaniały
Który w tym mieście miał domek mały
Sojuszników miał wielu
Każdy wołał doń - przyjacielu
Miły to był chłopak i uczynny
W swym miasteczku był bardzo słynny
Gdy był duży kochał ludzi
Przyroda od zawsze podziw w nim budzi
Aż nagle - ksiądz! To było powołanie!
Słyszał z nieba wciąż kazanie
Mijają lata a On wciąż awansuje
I swojej wiary w Boga nie zaniedbuje
I nagle Karol Wojtyła papieżem zostaje
Ale to chyba tak nie przystaje
Że nie Włoch papieżem
No cóż trudna sprawa ,a w Watykanie wciąż biją brawa
Lecz szybko świat pokochał tego Polaka
Każdy w nim widział swego rodaka
Santo Subito- to kwestia wszystkim znana
Santo Subito - pamięć nie będzie o nim wymazana
Karol Wojtyła kochał przyrodę, Boga, ludzi
Jego postawa ducha w nas budzi
Jan Paweł II to postać niezwykła
Nasz wielki pogromca piekła!
Patrycja Mękal - klasa VI b
Jan Paweł II kochał przyrodę
I podczas swej życiowej żeglugi
Zachwalał jej urodę.
Wstępując w jej obronie
W modlitwie składając dłonie
Ziemię ratował.
I my podążajmy tym śladem
Doceńmy naturę
I za papieża - Polaka przykładem
Przepędźmy zanieczyszczeń chmurę!
Anżelika Prystupa, klasa VI b
Jan Paweł II to człowiek wielki
Kochał dorosłych, młodzież i najmniejszych
Zawsze darzył dobrocią pomocą.
Uwielbiał przyrodę i polską jej urodę.
Często spacerował po górach, dolinach,
Był w stanie zdobyć szczyty gór,
Nawet tych najwyższych.
Lubił łąki, jeziora i długie spacery.
Modlił się kiedy tylko mógł
Odwiedził dużo miejsc, gdyż powiedział,
Że nie wszyscy ludzie mogą przyjechać do niego,
A On może przyjechać do wszystkich.
Kochamy go za to jakim był człowiekiem
I za Jego serce.
Karolina Frączek, klasa VI b